انگار واقعیت دارد

از گرم به  معتدل بهاری تغیر  ماهیت داشتند. گاهی  هم ناگهان باد  غربی  طوفان  زایی  که خودتان می دانید  چه  الم شنگه ای  به  پا می کند شکم آسمان را چاک می داد  و  تورنادویی گرسنه  به  جان  شهر  می افتاد. مرد  که  داستانش  را  این  طور  آغاز کرده بود  به  شانس  و اقبال خود  تف کرد. آخر  در حین نوشتن هوا  به  شدت طوفانی  و  وحشی  شد. از  سمت غرب توده ی عظیمی از  گرد  و  خاک  شروع  کرد  پیش  تاختن  و  همه  چیز  را  در  خود  فرو  بلعیدن. دفتر  دستک اش  را  کنار  گذاشت  و  با  نا امیدی  به  طوفان  پیش  رویش  خیره  شد. به این  فکر  می کرد  که  وقتی  همه  تنهایش  گذاشته اند  و  او  تبدیل  شده  به  قطب مثبت آهن ربا چطور می تواند به  آینده امیدوار  باشد؟ تصمیم گرفت همان جا بماند و  خود  را  به  غوغای  تورنادو  بسپارد.مخصوصا  حالا  که  طوفان کاملا  نزدیک شده  بود. درهای خانه  هم از  غرب  به شرق باز  بودند.مرد  تکان  شدیدی  خورد  و  از  درد  ناشی  از  شکستگی های شدید  به  خود پیچید.چشمانش  را  که  باز  کرد  باورش نمی شد خود او  باشد. معشوقه  قبلی  مرد  با  همان لبخندهای  زیبا  و  جذاب در  کنار  تخت  ایستاده  بود.  شرمش آمد  چیزی  بگوید.چون آخرین بار  بعد  از  هم خوابگی  و  بد مستی  بی شرمانه  او  را  بیرون کرده  بود.  چه  افتضاحی !  چه  بدبختی!  در  همین  افکار  سیر  می کرد  و  به  خود  لعنت می فرستاد. ولی  دوست دخترش  با انگشتان  لاک  خورده  که  اتفاقا  بوی صابون  مورد  علاقه  او  را  می داد  مدام سرش  را نوازش  می کرد. دوباره بوی او، دوباره همان حالت که  مدام مستش می کرد.  بیمارستان  با تمام مهتابی های  قطور  دراز  به  دور  سرش  می چرخید.  درحالیکه   پلکهایش  سنگین  و سنگین  تر  می شدند  کم کم از  حال  رفت.  وقتی  به  خودم  آمدم  دیدم ته   یک چاه عمیق گیر  افتاده ام.حالا نه  راه  پس دارم  نه  راه  پیش.این  چاه آب خشکیده  حداقل30-40 متر  عمق دارد.خنکای عجیبی از  دور  تا دور  دیواره ه ا پوست تنم  را  می نوازد. بوی  رطوبت  و  تاریکی،  تنگنای دراز   و  بی قواره.حالا فقط تکه  گردی از  آسمان  مال  من است.درست بالای سرم، به  قطر  گردی  دهانه  چاه که  آن  هم کم کم  رو  به  تاریکی  و  زوال  می رود .  ترجیح  می دهم  همین  جا بمیرم  تا به  دست  طوفانی  مسخره که  فقط خرابی  به  بار  می آورد.  این بلا  به  خاطر  کارهای ناشایست  خودم سرم آمده و  پشیمانم.آرزو  می کنم  زنده  بمانم  تا بروم  جبران  مافات  کنم. ولی  با چه رویی  به  چشمان آن دختر  ساده ی فریب خورده نگاه کنم؟مخصوصا حالا که  هشت سال  هم گذشته.  آهان!یادم آمد.  هشت سال پیش بود.  در  تاریخ 22فوریه 1992، همان موقع که  به  نظر  می رسید  زمستان  و  بهار  با هم آشتی  کرده اند. چون توالی  روزها از  سرد  به گرم و  از  گرم به  معتدل بهاری تغیر ماهیت داشتند.گاهی هم ناگهان باد غربی طوفان زایی که خودتان می دانید چه ال…م شنگه…ای؟با خنده ای تلخ دستم را جلوی دهانش می گیرم:آره!می دانم!خوب می دانم!ولی از  این ها گذشته  این ماجرا  عبرت خوبی  را  برای شما در  پی  داشت  و  من امیدوارم داستان خوبتان در  مجله ای ادبی  به چاپ برسد.  ولی  آخر  نگفتید که  آن دختره… که