و بلاخره… آرماگدون

 روی  ننو  خم  شد:  تو  سوریه  به  حقوق  بشر  تجاوز  کردن.  تازه  می  پرسی  چی  شده؟  انقلاب  لبخند  تلخی  زد:  این  که  چیزی  نیست. چند  سال  قبل  که  منو  به  اشکال  مختلف  رنگی  و  مخملی  کردن  بعدشم  بهم  بهار  چسبوندن  تا  مردم  از  دست  چند تا  دیکتاتور  خلاص  کنن  خودم  شاهد  تجاوز  به  حقوق  بشر  بودم.  دموکراسی  فریاد  کشید:  واقعا  که!  اونجا  دارن  مردم  می کشن  و  آواره  می کنن  اون وقت  تو… انقلاب  درون  ننو  نیم خیز  شد:  گوش کن!   گوش کن!  تجربه  من  بیشتر  از  توئه !  بذار   یه   چیزایی  رو  برات  روشن  کنم.  ببین!  اون  زمان  هایی  که  تو  هنوز   وجود  نداشتی   من  برای  رفاه  و  آسایش  خیلی  از   ملت ها  پیش  قدم  شدم  و  بهشون  کمک  کردم.  از  انقلاب  کبیر  فرانسه  بگیر  تا  همین  انقلاب های  جدید  مصر  و  تونس.  این  غربی ها  که   ادعای  تحقق  تو  رو  دارن  بیشتر  از  هر  کس  دیگه  ای  ناقض  تو  بودن.  الانم  برو  بهشون  بگو  آتیش  این  فتنه  رو  خودتون  به  پا  کردین  پس  خودتونم  خاموشش  کننین.  اینم  بهشون  بگو:  که  نیازی  به  من  انقلاب  نیست.  تثبیت  تو  به  عنوان  یک  آلترناتیو  جامع  برای  فرو  نشاندن  خشم  آزادی خواهی  آن  ملت  بهتر   و  مفید تر  است.  پس  از  شنیدن  این  سخنان  حکیمانه   دموکراسی  برای  تحقق  یافتنش  ساعتی  ب  انقلاب  هم بستر   شد  تا  بارور  شده  از  آرمان های  ناب  آزادی  خواهانه   به  کنفرانس  ژنو  باز  گردد.  پس  از  رفتن  او  انقلاب  متفکرانه  به  سقف  نیلی  آسمان  خیره  شد  و  سوالی  را  مدام  به  اشکال  مختلف  در  ذهن  خود  مرور  می کرد.  سوالی  که  یافتن  پاسخش  برون رفتی  اساسی  بود  برای  صلح  جاودان:  کدام  دموکراسی؟  کدام  حقوق  بشر؟  وقتی  شماها  همگی تان  بازیچه  دست های  کثیف  قدرت های  بزرگ  شده اید.  وقتی  فقط  می توانم  امیدوار  باشم  آنچنان  خود  را  باز  یابید  که   همانند  چتر  بر  سر  دنیا  سایه  افکنید.  تا  آن  روزی  که   بلاخره… آرماگدون  عدالت  گستر  سر  از  آستان تان  بر  دارد  و  با  پایان  یافتن  دنیا  تمامی  جنگ ها  و  خون ریزی ها  به  پایانی  ابدی  برسند……