بازی با سرنوشت

ریز و کشیده اش که برق تیز بینی در آن می درخشید به عمق چشمان زن خیره شد: خُب؟ گفتم خُــــــــــب!یعنی راه حل نهایی تو بده!چون این آخرین حرف هایی که می تونی بگی! زن چشم های عسلی آهو شکل خود را تنگ کرد!صورت گرد و بی نقص اش سرخ شد. بعد بی مقدمه شروع به سخن پراکنی کرد: سوای این زد بند های سازمانی من می تونم یک همراه یک پشتیبان و البته یک معشوقه ی مناسب برات باشم!تو که منو خوب می شناسی. من آدم فوق العاده با نفوذ و زیرکی هستم که با تکیه بر ساپورت های بی حد سازمانم می تونم همه کاری بکنم.مثلا یک نمونش نفوذ در سازمان شما است.پس بهتره باهم باشیم تا بتونیم تبدیل به جفتی غیر قابل تفکیک بشیم. سازمان من از شجاعتو حرکت جسورانه ای که در مسیر جدید سازمانی به خرج خواهی داد استقبال می کنه!و مطمئنا تمهیدات ویژه ای هم برات فراهم خواهد کرد.این تنها یک پیشنهاد نیست.بلکه یک فرصت مناسب و عالیه!قبـــــول؟ مرد که انگار تحت تاثیر حرفهای فریبنده ی زن قرار گرفته بدون تفکر می پذرید:باشه!ولی دور زدن و خیانت ممنوع! OK - حالا بیا بازم کن تا هم یه حال اساسی بهت بدم. هم درباره راهبردهای سازمانبیشتر با هم صحبت کنیم عزیزم!هرمان از خستگی دیشب که او را تضعیف کرده خود را جنباند.بیشتر باز هم بیشتر! وقتی حس کرد نمی تواند تکان بخورد چشمانش را باز کرد و نا باورانه خود را بسته به تخت دید آن موقع بود که متوجه ساده لوحی احمقانه ی خود شد و فهمید که با برداشتی سطحی گول حرف های فریبنده ی طرف را خورده است.تازه بدتر از آن یک بمب ساعتی مربعی شکل هم به شکمش بسته شده بود.با یادداشتی چسبیده به سطح بیرونی آن:ابلـــه!تو این مسئله رو فراموش کرده بودی که هیچ وقت نباید به حرف های یک زن اعتماد کنی!اون هم زنی که دابل اَجنتِ!حتی در بهترین و مطلوب ترین شرایط که همه چیز به نفع توئه این کار یک ریسک بسیار بزرگه!حالا تا چند دقیقه ی دیگه تو به فنا می ری!قبل از تو سازمان دستور حذف تو رو به من داده بود.چون همون طور که دیشب هم بهت گفتم من زنی بسیار با نفوذ و زیرک هستم.امیدوارم راحت بمیری!بدرود:ناتاشا... هرمان با عصبانیت خود را به دو طرف می کشید و دردمندانه تقلا می کرد آزاد شود.تایمر بمب به سرعت در حال عبور از مرز زمان بود.فقط دو دقیقه دیگر وقت باقی مانده بود. عاقبت با تلاش بسیار زیاد هرمان بلاخره تخت به یک طرف واژگون شد و دستهایش از میان پارچه های سفید باز شد. به سرعت بمب را از شکم خود باز کرد.بعد با آزاد کردن بقیه پارچه ها با شتابی دیوانه وار به سمت در دوید.وقتی به آخرین پله ی آپارتمان رسید صدای مهیب انفجار چهار ستون بدنش را لرزاند.بیرون همه جمع شده بودند و به بقایای انفجار بر کف خیابان نگاه می کردند.کم کم صدای آژیر یک نواخت آمبولانس ها و ماشین های پلیس در هم پیچید و نزدیک و نزدیک تر شد. هرمان با خونسردی از میان جمعیت به خیابان کناری رفت. بعد با چند نگاه به دور و برش شروع به دویدن کرد.در دلش احساس شدید کینه و نفرت نسبت به ناتاشا ایجاد شده بود.طوری که زیر لب قسم یاد کرد که به هرطریقی شده پیدایش کند و انتقامی سخت از او بگیرد.یک ساعت بعد در میانه های شهر جایی که شلوغی و ترافیک بیشتر دیده می شد وارد یک مغازه ی لوکس لباس فروشی شد.وقتی بیرون آمد از تغیرات ظاهری خود لبخندی موزیانه زد. بعدسیگاری آتش کرد و به راهش ادامه داد.کمی بعد جلوی یک باجه ی تلفن عمومی ایستاد و با آرامش شروع به گرفتن شماره کرد. وقتی تمام شد احساس شدید گرسنه گی کرد. تصمیم گرفت قبل از رفتن غذای رستوران پیش رویش را امتحان کند. زیرا زرق و برق آن به شدت چشمانش را خیره کرده و شکمش به قار و قور افتاده بود.پیش خودش فکر کرد: شاید بعدها مشتری دائم شان شود.البته اگر از نوع غذاهایشان لذت کافی را ببرد.و خوشش بیاید.من از خستگی شدید به میز دکوری مستطیلی بلند قامت که آئینه ای دراز آن را مزئن کرده تکیه می زنم.آپارتمان کوچکم مملو از وسایل در هم بر هم است.حالا بعد از یک هفته دوری از خانه باید این بهم ریخته گی را درست کنم.نمی دانم از کجا باید شروع کرد.چون فکر و ذهنم مانند این فضای کوچک آشفته است. بلاخره تصمیم می گیرم از قسمت کاناپه ها شروع کنمو با ادامه در راستای اتاق کوچک و دور و بر بالکن آن را به پایان برسانم.بعد ا ز گذشت چهل و پنج دقیقه وضعیت آپارتمانم کمی مطلوب تر از ظاهر قبلی اش به نظر می رسد. حال باید وسایل اضافی را جمع و جور کنم و با کشیدن جارو برقی کار تقریبا تمام است.دو ساعت بعد مانند جنازه ای متحرک خودم را درون کاناپه پهن می کنم.با یک دست کتاب جاسوس جنگ سرد اثر جان لوکاره را از روی میز عسلی بر می دارم.هنوز به صفحه ی بیستم نرسیده ام کهناگهانصدای زنگ افکارم را به هم می ریزد.به زور خودم را جمع می کنم و به سمت در می روم.اوه!سلام هرمان!از وقتی زنگ زدی تا حالا پنج ساعت گذشته ! کجا بودی مرد؟ – آره!ببخشید که معطل شدی!آخه یکم به هم ریخته بودم!در ضمن خیــــلی هم گرسنه!درست رو بروی باجه تلفنی که از اونجا بهت زنگ زدم یک رستوران پر زرق و برق بود که نتونستم در برابرش مقاومت کنم.رفتم اونجاو… -کلی لومبوندی! می بینم داری می ترکی!کوفت بخوری!هر دو می زنیم زیر خنده و آرام وارد آپارتمان می شویم. من برای آوردن دو لیوان نوشیدنی به آشپزخانه می روم. در همین حین هرمان شروع می کند به تعریف کردن ماجرایش.صحنه های مختلف را بسیار سریع بازگو می کند. درست مانند تیر هایی که از چله رها شده اند.روبرویش می نشینم و با نگاهی معنا دار بر اندازش می کنم:برات خیلی متاسفم هرمان!تـــو از یک زن رو دست خوردی!اون هم مامور دو جانبه ای که دستش برای تمام اعضای سازمان رو شده بود.می دونی اگه اون بمب منفجر می شد و تو کشته می شدی چه اتفاقی می افتاد؟- هیچی نمی شد.فقط یکی از مامورای سازمان کم می شد. -نه ابله!چون اون وقت اونا طی یک تبلیغات گسترده سعی می کردند این اتفاق رو یک حمله ی تروریستی معرفی کنن تا تمام اذهان به طرف یک گروه خاص و منفو ر برگرده!و در ادامه با فراقی باز شروع می کردن به حذف کردن مامورای رده بالای باقی مونده!اون موقع دیگه هیچی از سازمان باقی نمی موند. – اوهوووم!حرفت درسته!خُب منم برای پیدا کردن و حذف کردن ناتاشا اومدم پیش تو!حالا چه جوری این لعنتی رو پیدا کنیم؟ – اینو دیگه بسپار به من!فکر کنم بدونم کجا میشه پیداش کرد.باید از همین الان شروع کنیم.چون اگه دیر بجنبیم از دستمون پریده! – همین الان؟ – آره الان!راه بیفت! در عرض کمتر از ده دقیقه هر دو آواره ایم در خیابان ها. آن هم برای یافتن یک زن. هرمان با آشفتگی خاص خودش که در حالت های ویژه بروز می کند به سرعت قدم بر می دارد. انگار هر چه تند تر راه برود سریع تر به هدفش می رسد.این را در طی دوران نسبتا طولانی همکاری از حرکات عصبی اش فهمیده ام.گاهی صدایش را بلند می کند و درباره این که وقتی گیرش انداخت می خواهد چطور از او انتقام بگیرد دری وری های می گوید.سعی می کنم آرامش کنم تا تمرکزش ابتدا بر روی گیر انداختن سوژه باشد.نه مسائل جانبی بعد از آن.وقتی به محله های حاشیه ی شهر می رسیم انگار همه چیز دچار دکرگونی شده چون بسیار نا آشنا و عجیب به نظر می رسد.خانه های پراکنده ی کلبه مانند با سقف های شیب دار، خانه های متحرک چند پله ای، و محوطه های فنس کشیده ای که درون آنها انبارهای مختلف و کانکس هایی بزرگ دیده می شود.بعضی قسمت ها توسط دیوار های فنسی به هم مرتبط اند.اما بعضی دیگر در شیب نسبتا بلند بخش شرقی قرار گرفته اند که فاصله ی بین آنها و این قسمت بخش کارگاهی بزرگی است با انواع و اقسام ابزار آلات صنعتی.هرمان هاج و واج به اطرافش خیره می شود:این جا دیگه کجاست؟ یه منطقه ی متروکه ی صنعتی؟ من با لبخنی تلخ دست می گذارم بر روی شانه اش: آره!تقریبا!ولیطعمه ی تو یه جایی همین دور و برا مخفی شده! فکر کنم بهت ر باشه از اون محوطه ی بزرگ شروع کنیم.تو از اون قسمت برو!منم از بین این فنس ها می رم. – باشه !به محوطه ای باز می رسیم.جایی که دو دیوار فنسی از میان کانکس ها شروع شده و تا انتها کشیده شده اند. ناگهان چیزی به سرعت از میان دیوارها شروع به دویدن می کند.و در نقطه ای میان دو انبار سر پوشیده ناپدید می شود. با دست محوطه ی پشتی متصل به فنس را به هرمان نشان می دهم:مطمئنم خودشه!تو از اون طرف برو ! سعی کن از اسلحه ات استفاده نکنی!من از کنار دیوارهای بتونی می گذرم.باز به محوطه ای کوچک تر می رسم.از میان فنس باز شده به حیاط پشتی انبار اصلی می رسم.هرمان از قسمت پشتی مشغول دور زدن است.من که هنوز مشغول پوشش دادن محوطه های پشتی هستم ناگهان صدای دویدنی تند را می شنوم.و باز دویدنی تندتر. بعد صدای برخوردهای شدید با وسایل پخش شده در محوطه بگوشم می رسد.وقتی از میان آن همه بهم ریخته گی به آنجا می رسم هرمان و ناتاشا مشغول جنگ تن به تن هستند.پس خود را بین یک دستگاه بزرگ چند تکه پنهان می کنمتا درگیری آنها به اوج خود برسد.ناتاشا بسیار فرض و چابک جواب ضربات آکروباتیک هرمان را می دهد. هرمان نیز که به نظر می رسد نیروی بدنی فوق العاده ای دارد خستگی ناپذیر به طرفش هجوم می برد.بعد از ده دقیقه ناتاشا که کم آورده دست به میله ای آهنی می برد وضربه ای به شکم هرمان می زند. و چند ضربه ی دیگر به سر و کمرش.بعد در حالی که میله ی فلزی را در دست گرفته بالای سر هرمان می ایستد.پایش را بر روی سینه ی خون آلود هرمان می گذارد:هه هه ! توخـــیلی سگ جونی عوضی! فکر نمی کردم بتونی از اون مهلکه جون سالم به در ببری و الن هم این طوری جلوم مقاومت کنی!ولی این بار دیگه کارت تمومه!برو به جهنـــم!ناتاشا میله ی آهنی را بلند میکند تا به سر هرمان بکوبد.ولی زود تر از او هرمان اسلحه ی کمری آماده را بیرون می کشد و با یک جا خالی چند تیر نثار ناتاشا می کند.هرمان خونین و مالین به جریان های خون راه افتاده بر کف زمین خیره می شود.در این لحظه من اسلحه را مستقیم به طرفش نشانه می گیرم و او را وادار به تسلیم شدن می کنم: خیلی خب هرمان! تو به خواسته ات رسیدی!حالا دیگه ناتاشا حذف شده و من باید چند تا مسئله رو برات روشن کنم.اول این که:تو و ناتاشا هر دو به سازمان خیانت کردین.اون به خاطر سازمان اصلی و اهداف خودش! و تو…به خاطر اهداف شخصی خودت که حاضر شدی با اون همکاری کنی!ما از اول آمار تو رو داشتیم و می دونستیم با مافیای منطقه ای دست داشتی.و چند بار هم باعث فراری دادن اونها شدی.هرمان!تو شکست خوردی!اینا همش بازی های از پیش تعین شده بود تا تو و ناتاشا رو در روی هم قرار بدیم و در نهایت حذف کنیم.بدرود بازنده ی بزرگ!بدرود!سر اسلحه را به طرف پیشانی هرمان نشانه می گیرم. هرمان که در میان بهت و ناباوری معلق شده به چشمانم خیره می شود.نگاهش پر از خواهش و التماس است. پرنده ی مرگ بالای سر هرمان دور می زند و در انتظار کشیده شدن ماشه ی اسلحه ی من است تا او را در خود فرو ببلعد.پس از چند دقیقه دستانم به لرزه می افتند.دچار تردیدی بزرگ شده ام.تردید بر سر انجام وظیفه ی سازمانی و یا نادیده گرفتن آن برای تایید صداقت و رفاقت دیرینه با هرمان. عاقبت سر اسلحه را پایین می آورم و زانو می زنم.هرمان با شور و شعف مرا در آغوش می کشد.در همین حین ناگهان چند تیر شلیک می شود. و هرمان طوری دچار لرزشی شدید می شود که مرا نیز به لرزش می اندازد.وقتی رهایش می کنم غرق در خون به زمین می افتد.در حالیکه لبخندی تلخ به لب دارد با صدایی ضعیف شروع به ادای کلماتی نا مفهوم می کند:بــد…روود دوســــت مـــــــن!بدرووو… با آشفتگی به دور و برم نگاه می کنم.ده ها مامور سازمان محاصره ام کرده اند و من مجبورم تسلیم شوم. اسلحه را به گوشه ای پرت می کنم.مامور ارشد سازمان در حالیکه اسلحه را به طرفم گرفته نزدیک می شود: مامور33X5 شما به جرم خیانت به اساس سازمان و نادیده گرفتن دستورات اجرایی تان در حذف کردن مامور خیانت کار هرمان بازداشت هستید.مقاومت نکنید تا بعدا به اتهامات شما عادلانه رسیدگی شود.من که همانند هرمان در بهت و ناباوری معلق شده ام فقط صدای بسته شدن دستبند را می شنوم.و بعد…………………..

نوشته شده توسط naser kamali